A onde nos leve

A onde nos leve

Estaba sentada fronte unha pantalla. Moi grande. Demasiado. Tanto que impedía ver máis alá. Tapando incluso un gran ventanal con vistas a unha cidade calquera. Das que non teñen mar e si, moitas aforas residenciais. Construcións artificiais horrendas nas que a xente que xa non sabe o que é vivir escolle pasar o resto das súas vidas.

Estaba sentada cunha perna baixo o cu, pasando o tempo vendo cousas pouco gratificantes por Internet. Tomando o té e a mazá de media mañá mentres un día máis se preguntaba cal era o seguinte paso. Estaba cómoda, o suficientemente cómoda como para sentir que precisaba un cambio. Facer algo. Algo que realmente lle apetecese. Pero coma sempre, non tiña claro o qué.

Pasaban imaxes pola súa cabeza. Soños de protesta contra o mundo. Participaba nunha manifestación que se convirtía nunha loita sen sentido contra a garda civil. Pronto escapaba para non meterse en máis leas.

...perdíase no seu mundo, a cabeza non paraba... dibagaba. De seguido tivo un  silencio de ideas. Empezou a xogar co lapis enriba dos beizos. Despois comezou a dar pequenos golpes contra a cara facendo un 'toc' molesto e continuo.

Non era capaz de pensar... Nese momento quería marchar, quería votar a  correr e subir escaleiras de dúas en dúas ata chegar a cima do edificio exhausta e ahí, logo de coller folgos e respirar aire frío, poder gritar.

E por unha vez, de outro xeito non tería sentido esta historia, fíxoo. Na súa mente algo chispeou, reflexárono os seu ollos cun brillo intenso. Pegou un brinco e ergueuse da cadeira. Firme e cun sorriso nos beizos saiu pola porta e comezou a subir, de dúas en dúas, as escaleiras. Na azotea respirou a fondo, encheuse de enerxía e saboreu a luz do sol nacente nos edificios e comezou a dar voltas sobre sí mesma e a berrar con todas as súas forzas. Cando estaba o suficientemente mareada, botou a correr cara a beira do edificio.

Ainda que pareza, non se tirou. Quedou a mirar cara a baixo pensando que o edificio era máis alto do aparente, vendo como as persoas parecían formigas e os coches noces de cores. Entroulle unha vertixe tremenda e voutouse hacia atrás. Inspirou profundamente e cerrou os ollos mantendo a respiración. Viuse nunha cidade con formigas vestidas de traxe e grabata, un lugar cheo de noces motorizadas e grandes edificios que se asemellában a cebolís verdes presedidos de caracois traballando como porteiros. Era unha cidade apurada, chea de vida e cor, ninguén estaba triste, todos tiñan un sorriso agradable e alentador.

Quedou sen aire e abriu os ollos mentres se recuperaba.

Voltou á oficina, pero só para coller o abrigo. Alí atopou o panorama de sempre, xente alienada, desanxelada, parada, agonizante fronte a unha pantalla. Deixou caer un deicalogo inaudible e saiu pitando en silenzo. Mirou o que levaba nos petos. Pouco máis de catro euros…

Pensou: ¡só catro euros!, ¿onde vou eu con catro euros? Colleu o taxi e pediulle o conductor que a lebara lonxe de alí. O taxista mirou con mala cara e non dixo nada, conduciu en silenzo durante case unha hora. Parou no semáforo e dixo con amabilidade: Señora sería mellor que pagara algo, ¿non lle parece?. Ela contestou: sintollo moito, non teño cartos. Marchou a correr.

O bo é que xa percorrera media cidade e aínda gardaba eses catro euros no peto. Decidiu camiñar cara unha sucursal de banco. Pensou en pedir un préstamo. Eso faría.

Estaba no banco, na cola infinita, levaba alí vinte minutos e o reloxo non tiña máis das doce. Seguía movendo os pes, non daba parado, sentíase ansiosa, escitada. Entráronlle as dúbidas, xa lle parecía peor idea do que era, seguiu esperando. Inspirou profundamente varias veces, non se relaxaba. Cerrou os ollos. Parouse o tempo un intre, ela seguía no banco, pero algo cambiou, a xente non se movía estaba quietiña como se fosen fotocopias de si mesmas, ela estaba movéndose pero a perspectiva do que lle rodeaba non. Cada obxecto que estaba diante de ela eran meras superficies de imaxes. Cada persoa era un recorte de si mesma nun papel finísimo e a cara non visible da imaxe estaba en branco. Ela empezou a arrancar os trozos de papel que formaban ese colax, rompendo todo o que había ata que quedou rodeada de nada...

Tiña a mente en branco e non sabía se era porque todo o que a rodeaba era coma un sinfín, baleiro; ou porque de verdade, dalgunha maneira, a vista e a súa mente anubráranse e ficaran como unha mañá chuviosa e fría do mes de novembro. Estes pensamentos duraron pouco. Non puido retelos moito tempo, algo provocaba que se fugasen, que non fose capaz de controlar nada. Unha pesadez xigante, superior a ela, fíxoa desaparecer.

Ó cabo dun momento abriu os ollos. Había ó menos media ducia de persoas que a miraban con cara de preocupación. Tentou ver máis alá da xente, lembrouse de que estaba nun banco.

Ata o momento non se dera de conta de que estaba no chan. De repente, un cabaleiro amable e sorrinte mostroulle a man para axudala. Nese momento ela quedouse pensativa mantendo a mirada sobre os ollos fermosos de aquel xove. Unha vez erguida quixo darlle as grazas pero a súa gorxa non respondía, parecía como se tivese inflamada a farinxe. En tanto mostrou unha sonrisa de agradecemento e mirou para todos os lados en busca de algo para escribir. Non atopou nada, recordou que tiña un lapis de ollos e un pano de papel no bolso, escribiu: ¿Que me pasou? ¿Por que estou no chan? Pouco despois fixo ademán de tusir pero non puido.

Namentres, cual escritura autoxuxerida, comezou a pintar o seu número de teléfono. Extendeu a man ó mozo dos ollos bonitos e tendeulle o papel mentres el a empurraba para erguerse. Acababa de decidir que, a partir de agora, quería que a súa vida parecese en cada instante unha película, ou mesmo, un culebrón.

Ainda seguía no seu mundo de ideas, suxestións e impulsos. Ela, sen mais, sen saber onde lle levaría a forma na que estaba ofrontando o día, inspirou profundamente, cambiou de parecer, e nun instante conseguiu suficiente valor para convidar ó cabaleiro a un café. Foi a mellor elección xa que a idea de roubar un banco era pouco acosellable para unha muller delgaducha e feitiña; non intimidaría a ninguén.

Pero, voltemos a comezar. Ela non ía roubar o banco, ía pedir un crédito. Ía hipotecar a súa vida, literalmente. Mercaría outra mellor e pagaríaa en incómodos prazos de máis da metade do seu salario durante máis da metade da súa vida.¿Cómo pode convidar ó mozo dos ollos bonitos a café, se agardaba que el a convidase a ela? Ela só lle dá o teléfono. Entón el, ó cabo dun par de días, poida que semanas, decide chamala. Non a convida a café, porque despois de tomar café é difícil que se den as circunstancias oportunas para ter sexo. Convídaa a cear, con viño, postre e un cóctel nalgures. Nalgún lugar de moda. Aínda así, non se deita con el porque parécelle outro parvo máis que a vai follar mal. Dálle unha neura de sinceridade e dillo directamente á súa cara. El dille que, probablemente, ten razón pero que lle gustaría voltar a vela. Ela sorrí, como estando dacordo, e pregúntalle se ten un traxe.

¿Pedir un crédito? ¿Marcha do seu traballo e vai pedir un crédito?, iso querería dicir que non deixa o traballo senon que toma un día sabático para encontrar ideas e inspiración. Habería que perguntarlle: ¿A que ibas o banco? E ela contestou: pois iba a pedir un crédito.

Despois de que a voz se aclarase e retrocedese o tempo como se nada pasara, a rapaza ponse outra vez na cola e pide un préstamo.

¿Que ten que ver? En realidade non sabemos se deixa o traballo. Só sabemos que, de repente, ela comeza a actuar dun xeito distinto. Máis impulsivo e menos guiado pola rutina. ¿Quen precisa ideas e inspiración? O que precisaba ela era un cambio, sen máis. Ideas, ¿para que? Acaso as ideas ían aportarlle algo? Precisaba liberdade. E para poder sentirse libre precisaba non ter que facer contas dos cartos que lle quedaban para chegar a fin de mes. Precisaba que acontecese algo na súa vida, algo. E por unha vez non agardou a que pasase sen máis, senon que se lanzou. Que obtivo a cambio? Un día caótico, no que nada tiña sentido. Todo fóra unha tolería. Voltou ó traballo, fronte a pantalla do ordenador. Mirou o correo, mirou ós seus compañeiros, mirou a hora, mirou a lorza que lle sobresaía da cintura dos pantalóns, e voltou mirar para a pantalla coa certeza de que ninguén se decatara da súa ausencia. Como ninguén se decataba da súa presencia naquel momento. Era a hora de saír.

Marchando para a casa suspirou, cansada e entristecida. O mundo non cambiara e ela notábase distinta. Estaba mais espabilada agora que saía do traballo que cando entraba. Tiña ganas de coñecer xente, ver novos lugares como se a cidade fose nova e agora tivese tempo para ela. Quería buscar novos lugares de culto, algúns amigos porque os de antes parece que non se recordan dela. Un pouco despois xa se sentara nun banco, inspirou profundamente e púxose a chorar. Non sabía porque choraba pero facíao. Estivo quieta durante uns instantes admirando os rumores que había no aire: algúns paxaros piando, follas das árbores perennes impulsadas pola brisa dun aire frío, algún bocinazo, unha serea dunha ambulancia e outra dun coche de bombeiros. Empezou a camiñar.