Estaba
sentada fronte unha pantalla. Moi grande. Demasiado. Tanto que impedía ver máis
alá. Tapando incluso un gran ventanal con vistas a unha cidade calquera. Das
que non teñen mar e si, moitas aforas residenciais. Construcións artificiais
horrendas nas que a xente que xa non sabe o que é vivir escolle pasar o resto
das súas vidas.
Estaba
sentada cunha perna baixo o cu, pasando o tempo vendo cousas pouco
gratificantes por Internet. Tomando o té e a mazá de media mañá mentres un día
máis se preguntaba cal era o seguinte paso. Estaba cómoda, o suficientemente
cómoda como para sentir que precisaba un cambio. Facer algo. Algo que realmente
lle apetecese. Pero coma sempre, non tiña claro o qué.
Pasaban
imaxes pola súa cabeza. Soños de protesta contra o mundo. Participaba nunha
manifestación que se convirtía nunha loita sen sentido contra a garda civil.
Pronto escapaba para non meterse en máis leas.
...perdíase
no seu mundo, a cabeza non paraba... dibagaba. De seguido tivo un silencio de ideas. Empezou a xogar co lapis
enriba dos beizos. Despois comezou a dar pequenos golpes contra a cara facendo
un 'toc' molesto e continuo.
Non era
capaz de pensar... Nese momento quería marchar, quería votar a correr e subir escaleiras de dúas en dúas ata
chegar a cima do edificio exhausta e ahí, logo de coller folgos e respirar aire
frío, poder gritar.
E por
unha vez, de outro xeito non tería sentido esta historia, fíxoo. Na súa mente
algo chispeou, reflexárono os seu ollos cun brillo intenso. Pegou un brinco e
ergueuse da cadeira. Firme e cun sorriso nos beizos saiu pola porta e comezou a
subir, de dúas en dúas, as escaleiras. Na azotea respirou a fondo, encheuse de
enerxía e saboreu a luz do sol nacente nos edificios e comezou a dar voltas
sobre sí mesma e a berrar con todas as súas forzas. Cando estaba o
suficientemente mareada, botou a correr cara a beira do edificio.
Ainda
que pareza, non se tirou. Quedou a mirar cara a baixo pensando que o edificio
era máis alto do aparente, vendo como as persoas parecían formigas e os coches
noces de cores. Entroulle unha vertixe tremenda e voutouse hacia atrás.
Inspirou profundamente e cerrou os ollos mantendo a respiración. Viuse nunha
cidade con formigas vestidas de traxe e grabata, un lugar cheo de noces
motorizadas e grandes edificios que se asemellában a cebolís verdes presedidos
de caracois traballando como porteiros. Era unha cidade apurada, chea de vida e
cor, ninguén estaba triste, todos tiñan un sorriso agradable e alentador.
Quedou
sen aire e abriu os ollos mentres se recuperaba.
Voltou á oficina, pero só para coller o abrigo. Alí atopou o
panorama de sempre, xente alienada, desanxelada, parada, agonizante fronte a
unha pantalla. Deixou caer un deicalogo inaudible e saiu pitando en silenzo.
Mirou o que levaba nos petos. Pouco máis de catro euros…
Pensou:
¡só catro euros!, ¿onde vou eu con catro euros? Colleu o taxi e pediulle o
conductor que a lebara lonxe de alí. O taxista mirou con mala cara e non dixo
nada, conduciu en silenzo durante case unha hora. Parou no semáforo e dixo con
amabilidade: Señora sería mellor que pagara algo, ¿non lle parece?. Ela
contestou: sintollo moito, non teño cartos. Marchou a correr.
O bo é que xa percorrera media cidade e aínda gardaba eses catro
euros no peto. Decidiu camiñar cara unha sucursal de banco. Pensou en pedir un
préstamo. Eso faría.
Estaba no banco, na cola infinita, levaba alí vinte minutos e o
reloxo non tiña máis das doce. Seguía movendo os pes, non daba parado, sentíase
ansiosa, escitada. Entráronlle as dúbidas, xa lle parecía peor idea do que era,
seguiu esperando. Inspirou profundamente varias veces, non se relaxaba. Cerrou
os ollos. Parouse o tempo un intre, ela seguía no banco, pero algo cambiou, a
xente non se movía estaba quietiña como se fosen fotocopias de si mesmas, ela
estaba movéndose pero a perspectiva do que lle rodeaba non. Cada obxecto que
estaba diante de ela eran meras superficies de imaxes. Cada persoa era un
recorte de si mesma nun papel finísimo e a cara non visible da imaxe estaba en
branco. Ela empezou a arrancar os trozos de papel que formaban ese colax,
rompendo todo o que había ata que quedou rodeada de nada...
Tiña a mente en branco e non sabía se era porque todo o que a rodeaba era coma un sinfín, baleiro; ou porque de verdade, dalgunha maneira, a vista e a súa mente anubráranse e ficaran como unha mañá chuviosa e fría do mes de novembro. Estes pensamentos duraron pouco. Non puido retelos moito tempo, algo provocaba que se fugasen, que non fose capaz de controlar nada. Unha pesadez xigante, superior a ela, fíxoa desaparecer.
Ó cabo
dun momento abriu os ollos. Había ó menos media ducia de persoas que a miraban
con cara de preocupación. Tentou ver máis alá da xente, lembrouse de que estaba
nun banco.
Ata o
momento non se dera de conta de que estaba no chan. De repente, un cabaleiro
amable e sorrinte mostroulle a man para axudala. Nese momento ela quedouse
pensativa mantendo a mirada sobre os ollos fermosos de aquel xove. Unha vez
erguida quixo darlle as grazas pero a súa gorxa non respondía, parecía como se
tivese inflamada a farinxe. En tanto mostrou unha sonrisa de agradecemento e
mirou para todos os lados en busca de algo para escribir. Non atopou nada,
recordou que tiña un lapis de ollos e un pano de papel no bolso, escribiu: ¿Que
me pasou? ¿Por que estou no chan? Pouco despois fixo ademán de tusir pero non
puido.
Namentres,
cual escritura autoxuxerida, comezou a pintar o seu número de teléfono.
Extendeu a man ó mozo dos ollos bonitos e tendeulle o papel mentres el a
empurraba para erguerse. Acababa de decidir que, a partir de agora, quería que
a súa vida parecese en cada instante unha película, ou mesmo, un culebrón.
Ainda
seguía no seu mundo de ideas, suxestións e impulsos. Ela, sen mais, sen saber
onde lle levaría a forma na que estaba ofrontando o día, inspirou
profundamente, cambiou de parecer, e nun instante conseguiu suficiente valor
para convidar ó cabaleiro a un café. Foi a mellor elección xa que a idea de
roubar un banco era pouco acosellable para unha muller delgaducha e feitiña;
non intimidaría a ninguén.
Pero,
voltemos a comezar. Ela non ía roubar o banco, ía pedir un crédito. Ía
hipotecar a súa vida, literalmente. Mercaría outra mellor e pagaríaa en
incómodos prazos de máis da metade do seu salario durante máis da metade da súa
vida.¿Cómo pode convidar ó mozo dos
ollos bonitos a café, se agardaba que el a convidase a ela? Ela só lle dá o
teléfono. Entón el, ó cabo dun par de días, poida que semanas, decide chamala.
Non a convida a café, porque despois de tomar café é difícil que se den as
circunstancias oportunas para ter sexo. Convídaa a cear, con viño, postre e un
cóctel nalgures. Nalgún lugar de moda. Aínda así, non se deita con el porque
parécelle outro parvo máis que a vai follar mal. Dálle unha neura de
sinceridade e dillo directamente á súa cara. El dille que, probablemente, ten
razón pero que lle gustaría voltar a vela. Ela sorrí, como estando dacordo, e
pregúntalle se ten un traxe.
¿Pedir
un crédito? ¿Marcha do seu traballo e vai pedir un crédito?, iso querería dicir
que non deixa o traballo senon que toma un día sabático para encontrar ideas e
inspiración. Habería que perguntarlle: ¿A que ibas o banco? E ela contestou:
pois iba a pedir un crédito.
Despois
de que a voz se aclarase e retrocedese o tempo como se nada pasara, a rapaza
ponse outra vez na cola e pide un préstamo.
¿Que
ten que ver? En realidade non sabemos se deixa o traballo. Só sabemos que, de
repente, ela comeza a actuar dun xeito distinto. Máis impulsivo e menos guiado
pola rutina. ¿Quen precisa ideas e inspiración? O que precisaba ela era un
cambio, sen máis. Ideas, ¿para que? Acaso as ideas ían aportarlle algo?
Precisaba liberdade. E para poder sentirse libre precisaba non ter que facer
contas dos cartos que lle quedaban para chegar a fin de mes. Precisaba que
acontecese algo na súa vida, algo. E por unha vez non agardou a que pasase sen
máis, senon que se lanzou. Que obtivo a cambio? Un día caótico, no que nada
tiña sentido. Todo fóra unha tolería. Voltou ó traballo, fronte a pantalla do
ordenador. Mirou o correo, mirou ós seus compañeiros, mirou a hora, mirou a
lorza que lle sobresaía da cintura dos pantalóns, e voltou mirar para a
pantalla coa certeza de que ninguén se decatara da súa ausencia. Como ninguén
se decataba da súa presencia naquel momento. Era a hora de saír.
Marchando
para a casa suspirou, cansada e entristecida. O mundo non cambiara e ela
notábase distinta. Estaba mais espabilada agora que saía do traballo que cando
entraba. Tiña ganas de coñecer xente, ver novos lugares como se a cidade fose
nova e agora tivese tempo para ela. Quería buscar novos lugares de culto,
algúns amigos porque os de antes parece que non se recordan dela. Un pouco
despois xa se sentara nun banco, inspirou profundamente e púxose a chorar. Non
sabía porque choraba pero facíao. Estivo quieta durante uns instantes admirando
os rumores que había no aire: algúns paxaros piando, follas das árbores
perennes impulsadas pola brisa dun aire frío, algún bocinazo, unha serea dunha
ambulancia e outra dun coche de bombeiros. Empezou a camiñar.
Comentarios
Publicar un comentario